Een van de moeilijkste lessen én tegelijkertijd de belangrijkste les die ik met vallen en opstaan heb geleerd door m’n burn-out is om beter te luisteren naar m’n lichaam. Vooral m’n gevoel in m’n hoofd.
Soms voel ik weer even dat gevoel in m’n hoofd dat ik ook had toen ik op therapeutische basis weer begon met een paar uur werken per dag. Het is lang zo erg niet als destijds. Een veel lichter signaal. Waarschijnlijk het signaal dat ik destijds nog negeerde. Ik merk dat ik niet meer scherp ben, het voelt een beetje wazig. M’n hoofd wordt voller. Ik merk dat er niet meer veel bij kan.
In eerste instantie ben ik geneigd nog even door te zetten. Nog even doorwerken. De volgende trein naar huis gaat over een half uur. Misschien kan ik dit in dat halve uur nog net even afronden. Even….
Luisteren naar m’n lichaam
En dan realiseer ik me dat ik eigenlijk al net een beetje over m’n grens ben gegaan. Niet zo erg als ik destijds deed. Het valt nog te redden. Als ik nu naar huis ga en denk ‘morgen is er weer een dag’, kan ik nog genieten van m’n avond zonder dat al mijn inspiratie en energie weg is om een gezonde maaltijd te koken. Om dingen te doen waar ik energie van krijg. Om me ’s avonds nog met andere dingen bezig te houden dan met werk. En dat motiveert me nu om de boel de boel te laten en te stoppen met het werk dat ik nog ‘even’ hoopte af te maken.
Werk is eigenlijk nooit klaar. Er zijn altijd nog wel mensen die een antwoord op een mail van je te goed hebben. Er zijn altijd deadlines in het vooruitschiet. Maar voor vandaag is het gewoon even genoeg.
Ja, die knop om zetten en gewoon stoppen, was lange tijd nog niet mijn sterkste kant. Luisteren naar m’n lichaam was een eerste stap. Maar echt geloven dat dat oké was, heeft wel wat langer geduurd. Al stopte ik op tijd, ik kon daarna nog steeds malen over wat ik niet voor elkaar had gekregen en wat er daardoor allemaal mis zou kunnen gaan. Of wat anderen daar voor een oordeel over zouden hebben. Dan was m’n avond nog steeds niet relaxed en had ik er soms slapeloze nachten van.
Grenzen stellen is oké
Het grappige is dat er eigenlijk nooit iets ergs is gebeurd sinds ik stop met dingen als ik m’n grens voel. Als ik iets niet af heb of minder goed voorbereid ben voor een vergadering. Ik ben er alleen maar op vooruit gegaan! Ik vertrouw meer op mezelf i.p.v. op m’n kennis. Een nachtje over iets slapen geeft me meestal weer een ander, betere invalshoek, waardoor ik iets vervolgens veel makkelijker en sneller afkrijg. En ik weet nu dat andere mensen niet de hele tijd bezig zijn met wachten op mijn werk. Zij hebben hun eigen beslommeringen en zijn vooral daar mee bezig. En het allerbeste van op tijd stoppen en de boel de boel kunnen laten is dat ik mezelf niet meer zo uit put. Dan zie ik weer m’n bredere horizon en ik functioneer een stuk beter.
Heb jij regelmatig dat je je grens niet op tijd voelt, of er niet aan toe geeft? Waarom vind jij het lastig om te stoppen op zo’n moment? Ik ben benieuwd. Als je hierover wilt sparren met mij, schroom dan niet om een gratis online sessie te boeken via Skype. Ik help je graag als jij je grenzen beter wilt bewaken op een manier die voor jou goed voelt. Je kunt je hier aanmelden via: https://
